پیدایش رویکردهای نو در تاریخ‌نگاری و شکل‌گیری انتظارات جدید اجتماعی از تدریس رشته‌های علوم انسانی، به ‎ویژه تاریخ، در سطح آموزش عالی سبب شده است تا انقلاب بزرگی در رویکردهای موجود به تدریس و یادگیری تاریخ رخ دهد. گذشته از آن افزایش کمّی و کیفی دانشجویان رشته تاریخ و تنوع خاستگاه‌ها و گرایش‌های فرهنگی و اجتماعی آنها موجب شده است تا تمهید شیوه‌های جدید تدریس و یادگیری تبدیل به نیازی جدی شود. نویسندگان کتاب حاضر با بررسی شیو‌ه‌های برنامه‌‎ریزی درسی و رویکردهای یادگیری و تدریس در چندین دانشگاه معتبر دنیا کوشیده‌اند تا علاوه بر ارائه تصویری دقیق از رویکردهای موجود در این زمینه به ارائه راهکارهایی بپردازند که ترکیبی از عناصر تأثیرگذار در هر دو رویکرد عمده موجود در این عرصه باشد، یعنی رویکردهای محتوابنیاد و مهارت‌بنیاد. نویسندگان معتقدند که تحقق رسالت آموزش دانشگاهی تاریخ در گرو اتخاذ رویکردی است که بتواند اهداف این دو رویکرد را به طور هم‎زمان محقق کند.