تکیه و آهنگ دو رویداد مهم ساخت نوایی زبان است که نقش اساسی در برجستگی واحدهای زبانی دارد. تکیه در سطح کلمه باعث برجستگی نسبی یک هجا می‌شود. در سطح جمله نیز یک کلمه با تغییرات آهنگی از کلمات دیگر برجسته‌تر می‌شود. در این کتاب نویسنده کوشیده است جنبه‌های آواشناختی ساخت نوایی زبان فارسی را تبیین کند. در این راستا، فرضیه‌های واجی متعددی را مطرح کرده و در چارچوب آزمایش‌های تولیدی و درکیِ مناسب به محک آزمون گذاشته است. از رهگذر این آزمایش‌ها، یافته‌های مهمی درباره بازنمود آوایی و واجی ساخت نوایی زبان فارسی حاصل آمده که برخی باورهای رایج و دیدگاه‌های علمی پیشین را به چالش گرفته است. از این رو، مطالعه کتاب حاضر به زبان‌شناسان و پژوهشگران زبان فارسی توصیه می‌شود.