در دنیای کنونی، بسیاری از مسائل تصمیم‌گیری با شرایط عدم اطمینان احاطه شده‌ا‌‌ند. منشأ اصلی این شرایط نقصان و بعضاً فقدان اطلاعات برای تصمیم‌گیری است. در رویکردهای کلاسیک برنامه‌ریزی ریاضی، فرض بر این است که داده‌های مسئله از قبل مشخص و قطعی هستند؛ این در حالی است که این فرض در عمل غیر منطقی است. در اغلب مسائل تصمیم‌گیری، با نوعی نادقیقی و ابهام در داده‌‌ها مواجهیم. طی چند دهه گذشته، رویکردهای مختلفی برای مدل‌سازی ریاضی این گونه مسائل ارائه شده است که هر یک با توجه به منابع مختلف عدم اطمینان سعی در مدیریت و کنترل شرایط برای کمک به مدیران در تصمیم‌گیری‌های واقع‌بینانه دارند. سه نوع برنامه‌ریزی تصادفی، فازی و استوار از جمله مهم‌ترین رویکردهایی هستند که در این زمینه مورد توجه چشمگیر محققان و مدل‌سازان این حوزه قرار گرفته‌اند و از کارآمدی بالایی در حل مسائل سازمانی برخوردارند. کتاب حاضر به تشریح مبانی و کاربرد این رویکردها بر اساس آخرین دستاوردهای علمی می‌پردازد.