هرچند مسئولیت‌پذیری اجتماعی به عنوان یکی از مفاهیم نوین در عصر حاضر شناخته می‌شود، قدمت آن به زمان باستان، یعنی دوران تدوین قوانین حمورابی بازمی‌گردد. مطابق این مفهوم، سازمانهایی که به نیازهای انسانی افراد توجه کرده، و مأموریتها و دورنمای راهبردی‌شان را براساس خواسته‌های بشردوستانه زیست ـ سازگار تدوین می‌نمایند، جایگاه خود را در جامعه ارتقاء بخشیده، به عنوان یک عنصر اثرگذار و مؤثر در حفظ و پایداری محیطی مطرح می‌شوند. با این رویکرد، همه سازمانهایی که در گذشته صرفاً به سود و زیان خود می‌اندیشیدند، تحت فشار مردم و همچنین سازمانهای همکار و رقیب دید خود را گسترش داده، اندکی فراتر از منافع صرف سازمان را در نظر می‌گیرند؛ زیرا زمانی تصور بر این بود که مؤسسات صرفاً در برابر سهامداران و کارکنان‌شان مسئول‌اند اما با تغییر در رویکردهای جدید مدیریتی، مفهوم مسئولیت‌پذیری اجتماعی به مثابه یک اصل اساسی در جوامع مطرح گردید. براساس این مفهوم، از آنجا که سازمانها نیز مانند اشخاص حقیقی عضوی از اجتماع به شمار می‌روند، همانند سایر اعضای جامعه نسبت به محیط پیرامون خود مسئولیت دارند. بنابراین، می‌توان اذعان داشت که در حال حاضر به دوران پاسخگوبودن سازمانها وارد شده‌ایم.