دولتهای متحد پس از پایان جنگ جهانی دوم سازمان بین‌المللی نوینی را با صلاحیت عام پیریزی کردند که در آن مسئولیت اولیه تأمین صلح و امنیت بین‌المللی به عنوان هدف اصلی سازمان به شورای امنیت واگذار شد. رکنی که در آن قدرت‌های فاتح جنگ از موقعیتی برتر برخوردارند. تاریخ این گونه رقم زده بود که ایران اولین دولتی باشد که شکایتش در 1946 در خصوص عدم خروج نیروهای شوروی از خاک ایران، در شورای امنیت مطرح می‌شود. پس از آن هفت قضیه دیگر که ایران یکی از طرف‌های آن بود، در شورای امنیت مورد رسیدگی قرار گرفته است که آخرین آنها، پرونده هسته‌ای ایران، هنوز نزد شورا مفتوح است. هدف این نوشتار گردآوری رویه ایران در ارتباط با این قضایا نزد شورای امنیت بوده است.