تصویر یکی از زبانهای نمادین در میان تمام زبانهایی است که جامعه‌ای در خود دارد و به کمک آنها می‌اندیشد. زبانی خاص، که کاربرد آن ارتباطات بینا قومی، بینافرهنگی است بین جامعه‌ای که «نگاه می‌کند» و سخن می‌گوید و جامعه‌ای که «نگاه می‌شود». این تصویر، چون تصویری است از «دیگری» خود می‌شود فرهنگ ....، و از راوی آن است که جامعه‌ای دیده می‌شود، نوشته می‌شود، اندیشیده می‌شود و خیال‌برانگیز می‌شود. در این دیدنها همواره دو نگاه بیگانه با هم در تلاقی‌اند. یکی نگاه «بیگانه-نویسنده»، «نویسنده-بیگانه‌ای» که از «دیگری» تصویری ارائه می‌دهد تا اورا بشناساند و یکی هم «نگاه خودی»، کسی که در معرض نگاه اولی قرار گرفته و به نوبه خود در حال ارزیابی و قضاوت اوست. تصویرشناسی از همین جا پا می‌گیرد... .