زیبایی‌شناسی در عرفان اسلامی مبتنی بر مبانی و اصول منبعث از کتاب و سنت است و در حوزه‌هایی همچون مبانی معنا‌شناختی، هستی‌شناختی، معرفت‌شناختی و ارزش‌شناختی مورد توجه است. برای نمونه در حوزه مبانی هستی‌شناختی، خداوند اصل و منبع زیبایی در تمامی عوالم هستی است و عالم جلوه جمال الاهی و دارای بعد قدسی است. هر چه در عالم وجود می‌گنجد، خواه در نمود ناسوتی یا عوالم غیبی، نمودی از وجود واحد بسیط و متصف به همه صفات و اسماء الاهی و از جمله متصف به صفت جمال و زیبایی است. از این رو عارفان مسلمان به سریان زیبایی در همه هستی معتقدند و آن را از هرگونه زشتی و نازیبایی تکوینی بری می‌دانند.