در حوزه تعلیم و تربیت، اتخاذ روش صحیح و نتیجه‌بخش، امری مهم و ضروری‌ است. چرا که لغزش و اشتباه در انتخاب روش و به کارگیری آن، می‌تواند به گمراهی و نابودی متربی منتهی شود. بنابراین باید در پی شناخت و به کارگیری بهترین و کارآمدترین روش‌های تربیتی باشیم. وچه بهتر که در این خصوص به سراغ قرآن رفته، و این مهم را در پرتو آیات نورانی آن جستجو کنیم. در این کتاب چهار روش: 1)تذکر و یادآوری؛ 2) موعظه و نصیحت؛ 3) عبرت‌دهی؛ 4) امر و نهی، از منظر قرآن مورد بررسی قرار گرفته است. دلیل اینکه این چهار مورد در کنار هم آمده‌اند، کارکرد مشترک یعنی جنبه هوشیارسازی و انگیزشی بودن آنهاست. ارتباط این چهار روش با هم به‌گونه‌ای است که یک طیف روشی را در راستای تحقق یک هدف تشکیل می‌دهند. در این طیف، ابتدا با روش تذکر و یادآوری غقلت‌زدایی می‌شود، آنگاه با موعظه و نصیحت نوعی خشیت و رقت قلب ایجاد می‌گردد. با روش عبرت‌دهی بر این امر تأکید می‌شود. در نهایت با امر و نهی، متربی برای تغییر رفتار با نوعی الزام و تحمیل مواجه می‌گردد.