عرفان اسلامی دارای اصالت و استقلالِ معرفتی در منابع، مبانی، مسائل و دستورالعمل‌های سلوک تا شهود است؛ عرفانی که هویتِ وجودی و جنسِ آن، شهودِ عین‌الیقینی و حق‌الیقینی و ماهیت و سنخِ بن‌مایه‌هایش نصوصِ دینی و، در واقع مُستند به کشف و شهود عرفانی و مُستَظهر به منابع وحیانی است. در اثر حاضر، عرفان اسلامی در دو ساحتِ نظر و عمل یا معرفت و سلوک (نظام موضوعات و مسائل هرکدام از آنها) با تکیه و تأکید بر آموزه‌های وحیانی و معارف اهل بیت (ع) و مبتنی بر منطق استنادی مورد تبیین، تحلیل و تعلیل قرار گرفته تا از یکسو، با تراث غنیم و قویم معارفِ عرفانی عارفان، به خصوص عارفان شیعی، مواجهۀ ایجابی داشته باشد و از دیگر سو، ظرفیت معارفِ وحیانی و سنت و سیره اهل بیت (ع) را به منزله منابعِ استکشاف و تولید ادبیات عرفانی معرفی کند.