تاحدود نیمه دوم قرن بیستم، قاطبه عالمان و فیلسوفان به علم ارج بسیار می‌نهادند. «علمی بودن» استدلال‌ها، ادعاها و آثار تحقیقی، حاکی از نوعی امتیاز یا نوع خاصی اعتماد به آنها تلقی می‌شد. به نظر می‌رسید که علم دارای شیوه‌ای خاص به نام «روش علمی» است. در این زمان، تحولی جدید رخ داد که به طور روزافزونی نظریه‌پردازی‌های روش‌شناسانه هنجاری ـ اعتباری و توصیه و تجویزهای منطقی ـ فلسفی درباره چگونگی کاوش‌های علمی را ناصواب می‌یافت. لازمه این رویکرد جدید، توجه بسیار جدی به تاریخ علم، و ضرورت پژوهش‌های موردی و موضوعی بود. اینگونه پژوهش‌ها در تاریخ علم نشان داد که نظریه‌های علمی را نمی‌توان به طور قطعی اثبات یا ابطال کرد و بسیاری از رویدادهای علمی، با روش‌هایی که فلاسفه تجربه‌گرای منطقی تجویز و توصیه می‌کنند، رخ ننموده‌اند. کتاب چگونگی علم، یکی از این پژوهش‌هاست. این کتاب شامل هفت مطالعه موردی درباره برخی از رویدادهای مهم علمی است و مشکلات اساسی این دیدگاه را که علم بر بنیان مطمئنی از مشاهده و آزمایش استوار است و نیز اینکه نوعی شیوه استنتاج وجود دارد که به مدد آن می‌توان به نحو مقتضی نظریه‌های علمی را از آن بنیان اخذ کرد، مشخص و آشکار می‌کند.