سازمان‌های امروزی همانند انسان‌ها با یکدیگر کنش و واکنش و تعامل‌های پیچیده‌ای دارند؛ به‌گونه‌ای که تصمیم‌گیری‌های آنها بر نحوه رفتار سازمان‌های دیگر، به ویژه سازمان‌های هم‌نقش، تأثیرگذار است. مؤلف تلاش کرده است نشان دهد که کتابخانه‌ها و مراکز اطلاع‌رسانی به عنوان سازما‌ن‌هایی پویا از این قاعده مستثنا نیستند و در عرصه رقابتی دانش، بازیگرانِ بازاری هستند که با تعامل‌ها و روابط خود می‌توانند به علایق مشترک یا متقابل برسند و روابطی را پی گیرند که با همکاری و تشریک مساعی، به فرصت و با عدم همکاری و تعارض، به تهدید مبدل می‌شود.از سوی دیگر، نگارنده نشان داده که گسترش دانش بشری، امکانات مالی محدود، کمبود فضای فیزیکی و افزایش روزافزون بهای منابع اطلاعاتی، رؤیای سنتی تمرکز و انباشتگی در مکانی واحد را از تفکر اجتماعی حذف کرده و به کناری نهاده است و تنوع و ژرف‌گرایی منابع تخصصی و تعدد و گستردگی متون و مدارک منتشر شده، اجازه نمی‌دهد که چنان رؤیایی تحقق یابد. از این رو سیاست مراکز اطلاع‌رسانی، از مالکیت بر منابع، به دسترسی به منابع اطلاعاتی تغییر کرده است. همکاری بین کتابخانه‌ها و مراکز اطلاع‌رسانی به همراه بهره‌گیری از فناوری‌های نوین، یکی از مهم‌ترین شیوه‌های تحقق این سیاست است که می‌تواند در سطح محلی، منطقه‌ای یا بین‌المللی صورت گیرد.